با سلام به تمامی عزیزان

وب لاگ بنده از تاریخ 14/2/1391 به

csw2.blogfa.com

انتقال یافت.

با تشکر

بسمه تعالی

غروب خورشید عمر آقای خانی،دبیر محترم درس عربی را از طرف خودم به خانواده و به دوست ایشان آقای طالبی تسلیت عرض می نمایم.

پارسا پورآرین

دانش آموز مدرسه

موج کوتاه قرن

   در هفدهم دسامبر 1903، دو برادر از ایالت اهایو (آمریکا) ماشین ابداعی خود را به پرواز در آوردند. «برادران رایت» پس از تدارک و پیش بینی تمامی تمهیدات لازم برای انجام پروازی سهل و ایمن ، روز 14 دسامبر 1903 را برای اولین پرواز آزمایشی هواپیمای ابداعی خود انتخاب کردند که متأسفانه اولین اقدام آنها هرگز موفقیت آمیز نبود. اما سرانجام آنها موفق شدند که در روز 17 دسامبر ، یعنی تنها سه روز بعد ، هواپیمای یک موتوره خود را برای چهار مرتبه در آسمان به پرواز در آورند و نام خود را برای همیشه در صدر فهرست پرندگان انسان نما به ثبت رسانند.

آنها در سال 1901 با اضافه کردن یک سکان افقی ، یا به عبارت بهتر «بالابر» ، در جلوی هواپیما موفق شدند تعادل طولی (یا جلو به عقب) هواپیما را حفظ کنند. یک سال بعد ، آنها یک سکان عمودی نیز برای تعبیه در پشت هواپیما ابداع کردند تا به کمک آن بتوانند هواپیما را به سمت جناحین متمایل سازند و به عبارتی آنرا در ارتفاع لازم به پرواز درآورند. بدین ترتیب ، آنها موفق شدند تعادل هواپیما را در هر سه بعد اصلی (شامل طول ، عرض و ارتفاع) حفظ کنند و اسباب کنترلی لازم را در طرح اصلی هواپیما بگنجانند.

برای تأمین نیروی پیشران هواپیما نیز آنها از یک موتور گازوئیلی 4 سیلندر معمولی با قدرت 12 اسب بخار استفاده کردند که البته برای کاهش وزن آن از عنصر آلومینیوم در ساخت کارتل آن سود بردند. برادران رایت برای انجام پروازهای آزمایشی خور ناحیه Outer Banks در ایالت کارولینای شمالی ، کمی آن سوتر از خطوط آهن حمل و نقل زمینی و همچنین کمی دورتر از کشتیهای پهلو گرفته در ساحل را که نقطه باد خیز بسیار مناسبی بود، انتخاب کردند. هواپیمای دوباله آنها از روی یک ریل پرتاب چوبی به مسافت حدود 60 فوت (بیش از 18 متر) و در جهت مخالف بادی به سرعت بیش از 20 مایل در ساعت (بیش از 32 کیلومتر در ساعت) به هوا بر می‌خاست.

در اولین آزمایش ، ویلبر مسافتی در حدود 120 فوت را در مدت زمانی در حدود 12 ثانیه طی کرد. در آخرین و طولانیترین پرواز نیز که بوسیله ویلبر انجام شد مسافتی در حدود 852 فوت در 59 ثانیه طی شد. حوالی ظهر آن روز ، یکی از معدود شاهدان این پروازها که جوانی به نام «جانی مور» بود پس از دیدن موفقیت برادران رایت ، در حالی که از خوشحالی در پوست خود نمی‌گنجید، شروع به دویدن در کنار ساحل کرد و فریاد زد: آنها بالاخره موفق شدند، آنها بالاخره موفق شدند، چقدر خوب شد که آنها بالاخره پرواز کردند.

ویلبر رایت» که عمر کوتاه تری داشت در 30 مه 1912 در اثر ابتلا به بیماری تیفوئید در سن چهل و پنج سالگی درگذشت و براد رش «ارویل» در 30 ژانویه 1948 در سن هفتاد و شش سالگی بدرود حیات گفت.

الف: هواپیمای مدل پرواز آزاد

اختراع اولین مدل قابل پرواز روز تولد هوانوردی است. (1976-1894)
 دکتر الکساندر لیپیش
هواپیمای مدل نطفه علم هوانوردی است و تاریخچه آن تاریخچه علم پرواز است. اولین آشنایی دانشمندان با قوانین ایرودینامیک و پرواز از آزمایش بر روی مدلها حاصل شده است.
سر جرج کیلی (1857-1773) یکی از نوابغ انگلستان را همگان به عنوان پدر علم هوانوردی می‌شناسند. وی در خلال آزمایشات خود برای اولین بار در تاریخ هواپیمایی  ساختمان اساسی هواپیما را به صورت تئوری مشخص کرد. کیلی روابط بین جریان هوا و خمیدگی سطوح را که پیدایش نیروی “ برا ” را اثبات می‌کند، کشف کرد. او همه این یافته‌ها را با استفاده از یک هواپیمای گلایدر مدل که در سال 1807 ساخته بود به دست آورد و با استفاده از تجربیات بدست آمده کتاب ناوبری هوا را در سال 1809 منتشر کرد. در سال 1842 دو نفر انگلیسی دیگر به نامهای ویلیامز هنسون و جان استرینگ فیلو با استفاده از نظرات و تجربیات کیلی یک هواپیمای مدل با طول بال 3 متر و طول بدنه 167 سانتی‌متر مجهز به یک موتور بخار و دو ملخ چهار پره را تکمیل کردند که موتور آن مخصوص این کار ساخته شده بود. این هواپیما در پرواز آزمایشی اول از تعادل کافی برخوردار نبود و پس از مهاجرت هنسون به آمریکا ، استرینگ فیلو به تنهایی و با پشتکار آن هواپیما را بهینه کرد. جان استرینگ فیلو اولین پیشگام پرواز بود که موفق شد یک هواپیمای مدل موتوردار را پرواز دهد. هواپیمای مدل او هم اکنون در موزه علمی لندن نگهداری می شود.
در حدود سالهای 1870 علم هوانوردی از مرزهای انگلستان پا فراتر نهاد و در کشور فرانسه اینگونه فعالیتها آغاز شد. الفونس پنو در فرانسه از مشهورترین دانشمندان هوانوردی زمان خود بود که با استفاده از هواپیمای مدل گلایدر و بالزن و همچنین پرواز آزاد و سپس موتورکشی توانست این علم را به پیش ببرد. او در سال 1872 در انجمن هوایی پاریس مدلی را ارائه کرد که در محیط بسته به مدت 11 ثانیه مسافتی حدود چهل متر را طی کرد و باعث حیرت اعضاء انجمن شد. چرا که هواپیمای او به خوبی متعادل بود. او در خلال ساخت و پرواز و آزمایشات پروازی مدلهایش به اهمیت زاویه هفتی و زاویه نصب بال پی برد.
در کشور آلمان اتولیلینتال به همراه برادر خود گوستاو آزمایشات مختلفی را روی مدلهای قابل پرواز انجام دادند و سپس کایتهای با سرنشین مشهور خود را پرواز دادند. در حوالی سال 1886 در شهر واشنگتن آمریکا ، ساموئل لانگلی برای اولین بار مدلهای قابل پروازی را ارائه کرد. او در سال 1891 یک هواپیمای مدل پرواز آزاد با موتور بخار ساخت که بر اساس گزارش شاهدان عینی پرواز بسیار متعادلی را انجام داد و پس از حدود 5/1 دقیقه به سلامت فرود آمد. لانگلی از تجربیات بدست آمده مانند اتولیلینتال برای ساخت هواپیمای با سرنشین استفاده کرد اما برادران رایت بودند که از لانگلی پیشی گرفتند. آنها با استفاده از تجربیاتی که لیلینتال بدست آورده بود و نیز هواپیمای مدل گلایدری که خودشان ساخته بودند، توانستند هواپیمای موتوردار با سرنشین خود را برای اولین بار در تاریخ در سال 1903 پرواز دهند.
 
ب: هواپیمای مدل رادیو کنترل

اولین نمونه بسیار ابتدایی رادیو کنترل در شهر نیویورک، در سال 1898 به نمایش درآمد. این دستگاه را نیکولا تسلا به عنوان یکی از 113 اختراعش به ثبت رسانید. در پی این تحقیقات ارتش به حمایت مالی تسلا برآمد و او طرحهای تحقیقاتی بسیاری را در زمینه رادیو کنترل و سیستمهای مخابراتی برای ارتش انجام داد. او در اواسط سال 1930 یک هواپیمای کوچک رادیو کنترل ابتدایی با موتور گازوئیلی ساخت.
در سال 1936 اولین مسابقه هواپیمای مدل رادیو کنترل برگزار شد که هنوز زود بود. در سال 1937 مسابقات هواپیمای مدل رادیویی 6 شرکت کننده داشت که فقط یک هواپیما توانست سالم به زمین بنشیند. در سال 1938 یک بار دیگر مسابقات توسط انجمن موتور سیتی آمریکا برگزار شد. این بار تعداد شرکت کنندگان به 26 نفر افزایش یافت. اما فقط 6 شرکت کننده توانستند قابلیت پرواز هواپیمایشان را به نمایش بگذارند. در مسابقات سال 1939 داوران به عملکرد رادیو کنترل، چه بر روی زمین، چه در پرواز اهمیت بیشتری داده بودند. در این مسابقات برادران گود ( والت و بیل ) با بدست آوردن 89 امتیاز از 100 امتیاز مقام اول را بدست آوردند. در حالی که نفر دوم تنها 11 امتیاز را بدست آورده بود. برادران گود قبل از مسابقات 1939 بیش از 60 دستگاه رادیو کنترل را آزمایش و بکار گرفته بودند. آنها بعد از سال 1940 چندین بار مقام اول مسابقات را بدست آوردند و این موفقیتها بعد از جنگ جهانی هم ادامه داشت.          
تاریخ، تکامل رادیو کنترل و هواپیمای رادیویی را مدیون تلاش و فداکاری بسیار این دو برادر است. هواپیمای موفق آنها به نام گوف هم اکنون در موزه هوافضای واشنگتن نگهداری می‌شود.
یکی دیگر از افراد پیشگام در زمینه هواپیمای مدل رادیو کنترل ، ژوزف راسپانته می‌باشد. او یک طراح و سازنده استثنایی بود. او خیلی زود تکنولوژی الکترونیک و هواپیمای مدل موتوردار را با هم ترکیب کرده و بکار گرفت. سیستم رادیو کنترل او که از مکانیسم شماره‌گیر تلفن الهام گرفته بود، دارای عملکرد بهتری نسبت به رقبا بود. او مقام دوم مسابقات سال 1939 و 1940 را بدست آورده بود و سرانجام در سال 1946 مقام اول را بدست آورد.
با پیشرفت علم در زمینه نیمه هادی‌ها و بوجود آمدن ترانزیستورها و مدارات کوچک الکترونیکی، رادیو کنترلها نسبت به گذشته پیچیده‌تر شده‌اند. با نظر به گذشته پی می‌بریم که پیشگامان رادیو کنترل هدیه بسیار بزرگی را با تلاش و پشتکارشان به ما هدیه کرده و کاری به مراتب بزرگتر از چیزی که بتوان آن را فقط ترکیبی از سیستمهای الکترونیکی و مکانیکی دانست، انجام داده‌اند و بدون این تلاشها امروزه بدون شک نمی‌توانستیم به سیستمهای پیشرفته فرستنده و گیرنده‌های رادیو کنترل دست یابیم. رادیو کنترلهای پیشرفته دیجیتالی، قابلیتهای بسیاری را پیش روی ما قرار داده‌اند و با تنظیمات و ترکیبات نرم‌افزاری می‌توان بازده بسیار بیشتری را با رعایت سادگی و سبکی مجموعه بدست آورد.

ج: هواپیمای رادیو کنترل در ایران

این هنر و صنعت در سال 1964 ( 1343 ) در محل فرودگاه مهرآباد توسط دو نفر انگلیسی به نامهای پیتر کابرول و فیل اسمیت عملاً پا به کشور ایران نهاد.
نمایش یاد شده در حضور خانواده شاه مخلوع و نیز شماری از اسرای وقت ارتش از جمله رفعت و خاتمی صورت گرفت. از آن به بعد باشگاه هواپیمایی کشوری متولی گسترش این فن و ارائه خدمات به جوانان علاقمند شد که برخی فعالیتهای این بخش تاکنون ادامه دارد؛ با این تفاوت که بعد از انقلاب اسلامی بودجه و فعالیت آن به میزان قابل توجهی کاهش یافت و اشخاص عادی علاقمند به این رشته هم اکنون فعالیت بیشتری نسبت به اعضاء باشگاه هواپیمایی کشوری انجام می دهند.

IN THE NAME OF GAD
جنگنده ی F.26 (یا stalma) این پروژه در اصل برای بازار های تجاری و فروش به ناتو توسعه یافت این جنگنده در واقع به عنوان جایگزینی برای جنگنده های F.16 در نظر گرفته شده بود جنگنده ای که در عین داشتن مضامین پنهانکاری دارای قدرت مانور بالا برای نبرد های داگ فایت باشد(چون همانطور که میدانید جنگنده های فالکن معمولا برای نبرد های داگ فایت در ارتفاع پایین در نظر گرفته می شوند)
این طرح از سوی Stavatti Tactical Air Warfare Systems ارائه گردید (شایان ذکر است تایوان بطور خواصی به این پروژه تمایل داشت) این شرکت برنامه این برای تکمیل این جنگنده ارائه داد که بر اساس آن تا سال 2004 تعداد 100 فروند از آن را وارد خدمت نماید(شایان ذکر است این طرح یکی از رقبای جانبی طرح جنگنده ی ضربتی مشترک بود) هدف اولیه تکمیل این پروژه طراحی جنگنده ای برای دفاع هوایی کوتاه برد برای فرودگاه ها و ناوهای هواپیما بر بود
این جنگنده قرار بود از یک موتور F119-PW-100 استفاده کند که سرعت در حدود 2.3 ماخ را به آن می بخشید و برد آن در حدود 1200 کیلومتر و بیشینه وزن Take off برابر 22680 کیلوگرم بود شکل بدنه ی F.26 را شاید بتوان یکی از پیچیده ترین اشکال آیرودینامیکی نیم قرن اخیر دانست سکان ها و دم عمودی بشکلی خاص و جالب توجه ساخته شده بودند شکلی نیم دایره و هلالی شکل بالها نیز بجای استفاده از بالهای متحرک از از بالهای با پسگرایی زیاد(حالت نیمه بسته) و بالچه های جلوی پیشگرا و بزرگ این امکان را به این جنگنده میداد که بتواند مانور پذیری زیاد و جلو گیری از واماندگی در سرعت های پایین را داشته باشد
با تمام خواص پنهانکاری که در بدنه بکار رفته برای افزایش توان حمل صلاح از جایگاه های خارجی برای حمل صلاح در نظر گرفته شده بود و جایگاه های داخلی نداشت بعدها با پیشرفت پروژه و تغییر برنامه ها نیاز به جنگنده های چند منظوره ی ضربتی باعث گردید تا سیستم جنگ افزاری و راداری آن هم تغییر کند برای نبرد های از تمام جنگ افزار های استاندارد نبرد هوایی بهره مند بود از سایدوایندر و پوپ والکان تا موشک های میانبرد امرام برای حملات ضربتی نیز می توانست از سیر گسترده ای از جنگ افزار های هوابه زمین از هارپون تا انواع بمب ها استفاده نماید گفته می شد برای هر فروند از این جنگنده هزینه ای در حدود 25 میلیون دلار نیاز بود تا تولید گردد در نهایت این پروژه در رقابت با پروژه هایی همچون X.35 و X.32 شانس چندانی نداشت و در نهایت میدان را واگذار کرد ولی تایوان همچنان به پروژه علاقه مند بود با این وجود گفته هایی از فروش طرح به تایوان وجود دارد البته رسما چیزی اعلام نگردیده چون چین شدیدا مخالف است
طرح جنگنده در واقع با تفکراتی قدیمی و تکنولوژی مدرن ساخته شده بود جنگنده ای که اصولا بتواند در تمامی نبرد های داگ فایت پیروز بیرون آید و بیشترین قدرت مانور را دارا باشد
مشخصات:
مساحت بال: 41.81 متر
طول: 15.18 متر
ارتفاع:4.173
شعاع عملیاتی:1200 کیلومتر
سرعت: 2.3 ماخ
موتور:F119-PW-100